23. Τα πρόσμεναν καθώς προσμένουν τη βροχήκαι μ’ ανοιχτό το στόμα τουςκαθώς σ’ όψιμη μπόρα.
24. Όταν τους χαμογέλαγα εμπιστοσύνη αποκτούσανκαι φιλικά αν τους κοίταζαχαιρόντουσαν κι αυτοί.
25. Τους οδηγούσα και καθόριζα το δρόμο τους,καθώς ο βασιλιάςστην κεφαλή της στρατιάς του,καθώς εκείνος που τους λυπημένους παρηγορεί.