57. Ένώ οι χτίστες έχτιζαν το ναό του Θεού, οι ιερείς είχαν πάρει τις θέσεις τους και στέκονταν ντυμένοι τις στολές τους, κρατώντας μουσικά όργανα και σάλπιγγες· στέκονταν και οι λευίτες, οι απόγονοι του Ασάφ, με κύμβαλα. Δοξολογούσαν κι ευχαριστούσαν τον Κύριο, σύμφωνα με τους κανονισμούς του Δαβίδ, βασιλιά του Ισραήλ.
58. Φώναζαν μ’ όλη τους τη δύναμη ευχαριστώντας τον Κύριο κι επαναλαμβάνοντας με ύμνους: «η δόξα του Κυρίου και η αγάπη του για τον Ισραήλ διαρκούν αιώνια».
59. Όλος ο λαός σάλπιζε κι ευχαριστούσε με μεγάλη φωνή τον Κύριο που ξαναχτιζόταν ο ναός.
60. Μερικοί όμως από τους γεροντότερους ιερείς και λευίτες και από τους αρχηγούς των οικογενειών, που είχαν δει τον προηγούμενο ναό, όταν έρχονταν τώρα εκεί που χτιζόταν ο νέος ναός, έκλαιγαν και θρηνολογούσαν με δυνατές κραυγές.
61. Άλλοι με τις σάλπιγγες αλάλαζαν χαρούμενα.
62. Ο λαός σάλπιζε δυνατά κι ακουγόταν από πολύ μακριά· όσοι όμως ήταν κοντά δεν άκουγαν τις σάλπιγγες, γιατί ο θρήνος εκεί γύρω ήταν δυνατότερος.
63. Οι εχθροί των φυλών Ιούδα και Βενιαμίν άκουσαν τα σαλπίσματα και ήρθαν να δουν τι σήμαιναν όλα αυτά.
64. Όταν έμαθαν ότι εκείνοι που είχαν γυρίσει από την αιχμαλωσία, έχτιζαν τώρα το ναό προς τιμήν του Κυρίου, του Θεού του Ισραήλ,
65. πλησίασαν το Ζοροβάβελ, τον Ιησού και τους αρχηγούς των συγγενειών και τους είπαν: «Αφήστε μας να χτίσουμε κι εμείς μαζί σας·
66. γιατί κι εμείς, όπως κι εσείς, υπακούμε στον ίδιο Κύριο και θυσιάζουμε σ’ αυτόν από τον καιρό του Ασβασαρέθ, βασιλιά των Ασσυρίων, ο οποίος και μας μετέφερε εδώ».
67. Ο Ζοροβάβελ, όμως, ο Ιησούς και οι άλλοι αρχηγοί των οικογενειών του Ισραήλ, τους απάντησαν: «Δεν επιτρέπεται να χτίσουμε μαζί το ναό στο Θεό μας, τον Κύριο του Ισραήλ.
68. Θα τον χτίσουμε μόνοι μας, όπως μας διέταξε ο Κύρος, βασιλιάς των Περσών».