27. Dyr Jonant aber hiet dös nit mitkriegt, wie si sein Vater gverlobt. Er fuer mit dönn Stecken, wo yr eyn dyr Hand hiet, in aynn Wabn einhin und gschleckt öbbs dyrvon. Daa glöbt yr wider richtig auf.
28. Ayn Anderner aber wis n drauf hin: "Du, dein Päpp haat si fein verlobt und gsait: 'Verfluecht sei ayn Ieder, der wo heint öbbs isst!'" Aber s Volk war schoon so höllig +aau.
29. Dyr Jonant gaab iem an: "O je, dös ist ja ayn Unglück für s Land, was iem daa eingfalln ist! Schaug non grad, wie i mi mit dönn Bissleyn Höng glei wider dyrkickt haan!
30. Haet si non grad s Volk heint von derer Beuttn gscheid satgössn! Naacherd haetn myr gögn de Pflister non vil meerer ausgrichtt."
31. Und Isryheel schlueg seln Tag de Pflister von Michmäs hinst auf Eilon abhinzue, aber s Volk kunnt schoon glei niemer.
32. Dösswögn gstürtzt si allss auf de Beuttn draufloos, gschlachtt Schaaf, Rindvicher und Kälbln ainfach eyn n Bodm daadl und fraaß s zamt n Bluet.
33. Daa gmeldt myn yn n Saul: "Mensch, seghst dös, wie si d Leut gögn önn Herrn versündignend; die frössnd s Fleish zamt n Bluet!" Daa war yr daa: "Dös derf myn doch nit! Her mit aynn groossn Stain!"
34. Und er befalh: "Geetß umaynand und sagtß ien, ayn Ieds sollt myr sein Rind und sein Lämpl bringen und daader abstöchen und össn. Versündigtß enk nit gögn önn Herrn, indem däßß is zamt n Bluet össtß." Daa brangend d Leut non bei dyr Nacht allss, was sö syr gschnappt hietnd, zueher und staachend s daadl ab.
35. Und dyr Saul gabaut yn n Trechtein aynn Altter. Es war dyr eerste Altter, dönn wo yr yn n Herrn gerbaut.
36. Dyr Saul gsait: "Tröch myr bei dyr Nacht yn de Pflister naachhin und raaubn myr s gscheid aus, hinst däß s liecht werd. Kainn von ien laass myr übrig." D Leut gantwortnd: "Wiest mainst:" Dyr Priester aber gwenddt ein: "Trötn myr decht lieber zeerst vor n Herrgot hin!"
37. Dyr Saul gfraagt also önn Herrgot: "Soll i yn de Pflister non naachhinjagn? Gibst ys yn de Isryheeler eyn de Gwalt?" Aber dyr Herrgot grüert si seln Tag nity.
38. Drauf gsait dyr Saul: "Rittner, kemmtß her und forschtß naach, wer heint gsündigt haat!
39. So waar dyr Trechtein, dyr Rötter von Isryheel, löbt: Und wenn s mein Sun Jonant wär - der mueß sterbn!" Aber niemdd von n Hör gmacht s Mäul auf.
40. Dyr Saul afer gsait zo alle Isryheeler: "Also, stölltß enk ös auf de ain Seitt umhin, und i und mein Sun Jonant, mir steend üns herent her!" D Leut gantwortnd yn n Saul: "Wiest mainst!"
41. Drauf rief dyr Saul önn Herrn an: "Got von Isryheel, sag üns allss!" Daa fiel s Looß auf n Jonantn und Saul, aber s Volk kaam aus.
42. Dyr Saul gsait: "So; und ietzet schmeisstß ys Looß zwischn mir und meinn Sun Jonant!" S Looß fiel auf n Jonantn.
43. Daa fuer dyr Saul önn Jonantn an: "Sag myr, wasst taan haast!" Daa gabkennt iem dyr Jonant: "Ja, mit dönn Stecken, wo i dyrbeihiet, haan i ayn Weeng aynn Höng gnummen und gschleckt. Also, naacherd stirb i halt."
44. Dyr Saul gaab an: "Aid ist Aid; Jonant, du ghoerst yn n Tood!"
45. Aber d Mannschaftn gwegernd +schoon: "Was; dyr Jonant sollet sterbn, wo yr diend so vil für d Röttung von Isryheel taan haat? Yso geet s +aau nit! So waar dyr Herr löbt: Kain Haar werd iem krümpft! Wie haet yr n dös heint vollbrungen, wenn nit mit dyr Hilf Gottes?" Yso gyrrött s Volk önn Jonantn, däß yr nit sterbn gmueß.
46. Dyr Saul aber gaab d Verfolgung von de Pflister auf und gieng haimhin, und de Pflister +netty yso.