11. Ös aber leertß, es wär dyrlaaubt, däß ainer zo seinn Päpp older seiner Mämm sait: 'Was i dir als Austrag schuldig wär, dyrschain i zo n Opfer!',
12. und schoon brauchet der für seinn Vatern und sein Mueter nix meer tuen!
13. Yso stürtß ös mit enkerne Bräuch s Wort Gottes auf d Seitt, wieß is grad brauchtß. Aber dös ist nit dyr ainzige Fall; daa kännt i vil nennen."
14. Dann rief yr d Menig wider zueher und gaprödigt: "Lostß myr allsand zue und schaugtß, däßß dös begreifftß:
15. Nix, was von aussn eyn n Menschn einhinkimmt, macht n unrain, sundern grad
16. dös, was von iem ausherkimmt. Ee klaar, older?"
17. Wie yr umbb dyr Menig wider z Hörberg gangen war, gfraagnd n seine Kebn, was yr n +daa dyrmit schoon wider gmaint habeb.
18. Er gantwortt ien: "Ja, gneusstß is n nit aynmaal +ös? Seghtß n nit ein, däß ainn dös nit unrainen kan, was von herausst einhinkimmt?
19. Es geet ja nit eyn s Hertz einhin, sundern eyn n Magn; und bei n Stuelgang wandert s wider aushin." Dyrmit gyrschaint dyr Iesen allsand Speisn für rain.