2. Daa lieffend so vil Leut zamm, däß nit aynmaal verder dyr Tür meer ayn Plaz war; und dene gverkünddt yr sein Botschaft.
3. Daa kaamend ain mit aynn Glömtn dyrher; viere truegnd n.
4. Weil s aber wögn de hauffen Leut nit hinst eyn n Iesenn zuehinkaamend dyrmit, gadöckend s ober n Iesenn s Dach ab, schluegnd de Döck durch und liessnd dönn Lömling auf seiner Baar durch s Loch abhin.
5. Wie dyr Iesen ienern Glaaubn saah, gsait yr zo dönn Lömling: "Bue, deine Sünddn seind dyr vergöbn!"
6. Ainige Eewärt aber, wo daadl gsitznd, gadenkend syr haimlich:
7. "Wie kan n der grad yso dyrherrödn? Der löstert ja önn Herrgot! Wer kännt n Sünddn vergöbn ausser dönn ainn Got?"