4. Ayn Ieds, wo sündigt, verstoesst gögn s Gottesgsötz, weil öbn d Sündd gsötzwidrig ist.
5. Ös wisstß, däß yr erschinen ist, um d Sünddn wöggznemen, und er selbn ist aane Sündd.
6. Wer in iem bleibt, der sündigt nit; denn ayn Ieds, wo weitersündigt, haat n aau nit gseghn und kennt n nit.
7. Meine Kinder, laasstß enk von niemdd verzärrn! Wer dös Grechte tuet, der ist grecht, wie s er ist.
8. Wer d Sündd tuet, stammt von n Teufl, denn dyr Teufl haat y non nie öbbs Anderts taan wie gsünddt. Dyr Gottessun aber ist ja dyrzue +erschinen, däß yr yn n Teufl seine Wercher zstürt.
9. Ayn Ieds, dös wo von n Herrgot stammt, sündigt niemer, weil dyr Gottesgeist in iem bleibt. Er kan nit sünddn, weil yr von n Herrgot stammt.
10. Daa dran kennt myn, wer ayn Kind von n Herrgot und wer ains von n Teufl ist: Ayn Ieds, wo nit rechtförtig löbt und nit seinn Bruedern liebhaat, ist nit aus n Herrgot.
11. Dös ist nömlich de Botschaft, wieß is von Anfang an vernummen habtß: Mir sollnd aynander liebhabn.