17. der wo Roß und Wägn und ayn mächtigs Hör auszieghn und untergeen laasst. Die kemmend niemer eyn d Hoeh; gar ist s mit ien, wie ayn Docht seind s auszischt.
18. Denktß niemer an dös, was früehers war; achttß niemer auf s Vergangene!
19. Ietz mach i enk nömlich öbbs ganz öbbs Neus. Seghtß is nit, däß ys si schoon anbant? Aynn Wög lög i an durch d Steppn und Stroem in dyr Oed.
20. De wildn Vicher gaand mi preisn, d Schäggl und Straußn, denn i sach in dyr Wüestn Wasser stroemweis fliessn, dyrmit i mein dyrkoorns Volk trönk.
21. Dös Volk, wo i myr bschaffen haan, gaat meinn Ruem künddn.