1. Dös daa ist mein Knecht. Dönn kan myn zo öbbs brauchen. Dönn haan i myr ausgsuecht; der ist dyr Mein. I haan meinn Geist auf iem niderkemmen laassn, und er gaat meinn Willn yn de Völker auskünddn.
2. Dös ist kain sölcherner Schreier, der wo auf dyr Straass umaynanderplerrt.
3. S knickte Roor bricht yr nit ab, und önn glimmetn Docht löscht yr nit aus. Er verkünddt meinn Willn, wie yr ist.
4. Er werd nit müed und bricht nit zamm, hinst däß yr meinn Willn auf dyr Erdn durchgsötzt haat. D Insln wartnd auf dös, was yr leert.
5. Yso spricht dyr Herrgot, dyr Trechtein, der was önn Himml bschaffen und ausgspannt haat, d Erdn bschaffen mit alln, was drauf waxt, d Menschn beseelt und s Löbn dene allsand göbn, wo drauf wuedlnd: