10. Wie dös aft aau d Amptner von Judau mitgakriegnd, was daa lief, giengend s von n Gschloß eyn n Templ aufhin und gsitznd si bei n Neuen Templtoor nider.
11. De Priester und Weissagn gsagnd zo de Amptner und zo n gantzn Volk: "Der Man haat önn Tood verdient. Ös habtß is ja selbn ghoert, wie yr gögn dö Stat gweissagt haat."
12. Dyr Ierymies aber gaab yn de Amptner allsand und yn n gantzn Volk an: "Mi haat aber dyr Trechtein gschickt, däß i gögn dönn Templ und dö Stat dös allss weissag, wasß ghoert habtß.
13. Also naacherd, bössertß enk, und lostß drauf, was enk dyr Trechtein, enker Got, sagn mecht! Dann widerruefft yr dö Straaff, wo yr enk androot haat.
14. Mi habtß in dyr Gwalt. Tuetß mit mir, wasß maintß; dös ist myr wurst!
15. Aber dös sag i enk +aau: Wenntß mi umbringtß, bringtß ayn unschuldigs Bluet über enk, dö Stat und d Leut daader. Dyr Trechtein haat mi nömlich +wirklich zo enk gschickt, däß i enk non aynmaal eindringlich warn."
16. Daa gsagnd d Amptner und s gantze Volk zo de Priester und Weissagn: "Nän, dönn derff myr +nit zo n Tood verurtln, weil yr waarhaft in n Nam von n Herrn, ünsern Got, grödt haat."
17. Ain von de Dietwärt stuenddnd auf und gsagnd zo dyr gantzn Samnung: