31. Zo allsand Erddling dringt dyr Schall, hinst eyn s lösste Ögg, denn dyr Trechtein klagt de Dietn an. Er raeumt auf mit de Leut und lifert de Gotloosn yn n Krieg aus. Dös sait dyr Trechtein.
32. Yso spricht dyr Hörerherr: Ayn Unglück tricht von Volk zo Volk; ayn Morddssturm kimmt auf von n lösstn Ögg der Welt.
33. Seln Tag lignd die, wo durch n Trechtein gfalln seind, von ainn End der Erdn hinst eyn s ander. Mir klagt s nit und fart s aau nit zamm zo n Eingrabn; die künnend önn Acker dungen.
34. Klagtß, ös Hirtn, ruefftß "Helfio!"; waltztß enk in n Staaub, ös Hüetter von de Herddn! De Zeit ist kemmen, däßß gschlachtt werdtß. I zschmädert enk, däßß zfalltß wie ayn kostbare Wäsn.
35. D Hirtn künnend niemer aus; nän, d Hüetter von dyr Herdd höngend drinn!
36. Lostß, wie d Hirtn plerrnd, wie s weuslnd, d Hüetter von dyr Herdd, denn dyr Trechtein verwüestt ien d Waid.
37. Dyrhin seind s, de ruebignen Wisnen, durch n Gluetzorn von n Trechtein.
38. Er kimmt von seinn Verstöck ausher wie ayn Leeb. Von n Land ist niemer vil übrig blibn. Yn n Herrn sein Gluetzorn waltzt allss nider.