12. S Übl schmöckt iem schoon so süess gar, däß yr s mit dyr Zung verstöckt,
13. däß yr s niemer liess und hergaeb, maint, in n Rachn blib s iem gwiß.
14. Tief eyn n Leib drinn aber haat s n; daa werd d Speis zo Naaterngift.
15. Was yr gschlünddt haat, mueß yr ausspeibn; ausher treibt dyr Herr iem allss.
16. Was yr trinkt, ist s Gift von Schlangenn; drum aau enddt yr durch ienn Biß.