17. Mit n Traidbrand, Miltau und Schauer schlueg i enk und all enker Werch; aber glaaubst, ös wärtß umkeert zo mir?!, spricht dyr Trechtein.
18. Also mörktß auf, was von heint an gschieght, von n Vieryzwainzigstn Neuntn an, daa wo dyr Grundstain zo n Herrn seinn Templ glögt wordn ist! Schautß glei aynmaal naach,
19. obß weenigstns non aynn Saamtraid dyrhaim habtß! Ennenher habnd enkerne Wingert, Feign, Margräm- und Ölbaeum nit tragn. Aber von heint an spendd i Sögn.
20. Eyn n nömlichnen Tag ergieng yn n Herrn sein Wort +non aynmaal an n Häggäusn:
21. Richt yn n Schrobybeel, yn n Judauer Landpflöger, dös aus: I sach önn Himml und d Erdn dyrbibnen.
22. I stürtz de Troen von de Künig und zschlag d Macht von de haidnischn Reicher. I stoeß de Kriegswägn zamt de Farer um, und de Pfär haut s zamt de Reiter hin. Ainer toetigt dönn Andern mit n Schwert.
23. Wenn s so weit ist, sait dyr Trechtein, dyr Hörerherr, mach i di, meinn Knecht Schrobybeel Schalttiheelsun, zo meinn Siglring, denn i haan di dyrkoorn.