29. Dyr Mosen gantwortt iem: "Bald i drausster dyr Stat bin, braitt i meine Höndd vor n Trechtein aus. Dyr Dunder gaat aufhoern und dyr Schauer aau; und dann gspannst, däß dös Land yn n Trechtein dös sein ist.
30. Aber dös waiß i aau, däßst du und deine Diener haimlich önn Herrgot, önn Trechtein, allweil non nit annemtß."
31. Dyr Har und de Gerstn warnd hin, weil de Gerstn grad bestockt hiet und dyr Har eyn dyr Blüe war.
32. Mit n Waitz und Fesn war s nit so arg, weil die spaeter kemmend.
33. Dyr Mosen verließ önn Färgn, gieng verder d Stat aushin und gabraitt d Höndd vor n Herrn aus. Daa ghoert s Dundern auf, und schauern und rögnen taat s aau niemer.