14. Daa güberlögt syr s dyr Herr doch nonmaal andert und ließ dös Übl, wo yr seinn Volk androot hiet, bleibn.
15. Dyr Mosen gakeert um und stig über n Berg abhin mit de zwo Staintafln mit n Weistuem eyn dyr Hand. Auf all zwo Seittn warnd s vollgschribn.
16. Dyr Herrgot hiet de Tafln selbn gmacht und aau selbn angschribn.
17. Dyr Josen ghoert s Juchetzn und Schrein von n Volk und gsait zo n Mosenn: "Daa, main i, kömpfend s older was."
18. Dyr Mosen gantwortt: "Dös ist aber kain Signumftjubl und aau nit s Gschrai naach ayner Niderlaag, was i daa hoer, eeher wie ayn Morddsgaudi."
19. Wie dyr Mosen naehender zuehinkaam und dös Kälbl und dö Hötz saah, wurd yr närrisch zünddig, gschläudert de Tafln danhin und gaschmädert s an n eerstböstn Fölsn.
20. Aft gapackt yr dös Kälbl, wo s gmacht hietnd, schmiß s eyn s Feuer einhin und gstampft s kurz und klain. Önn Staaub dyrvon gstraeut yr eyn s Wasser einhin und ließ dös yn de Isryheeler trinken.
21. Zo n Ärenn gsait dyr Mosen: "Was haat dyr n dös Volk taan, däßst iem ayn so ayn groosse Sündd begeen laasst?"
22. Dyr Ären grödt si aushin: "Aber kimm, ietz bi doch nit yso! Du waisst doch, was füre Krüppln däß dös seind.