1. Dyrselbn wurd yn n Jerobäm sein Sun Äbies krank.
2. Dösswögn gschafft dyr Jerobäm yn dyr Seinn an: "Vergwändd di, däß niemdd kennt, däßst mein Weib bist, und gee auf Schilo! Dort wont dyr Weissag Ähies, der wo myr verkünddt haat, däß i Künig von dönn Volk werdn wurdd.
3. Nimm zöhen Brooter und Kuechen mit und aynn Krueg Höng und suech n auf! Er sait s dyr naacherd schoon, was mit n Kind werd."
4. Dös taat yn n Jerobäm sein Weib; si gieng auf Schilo und kaam zo n Ähiesn. Der war aber schoon so alt, däß yr so guet wie nix meer saah.
5. Dyr Trechtein aber hiet s iem z wissn gmacht, däß yn n Jerobäm sein Weib kemmen wurdd und iem wögn irn kranken Sun fraagn. Er hiet iem aau eingöbn, was yr sagn solleb, und däß s unkennter kimmt.
6. Wie s ietz dyrherkaam und dyr Ähies ire Schritt ghoert, rief yr aushin: "Kimm non einher, Jerobäminn! Was verstöllst di n yso? I sag dyr s glei, nix Guets haan i nit für di!
7. Gee haim und richt yn n Jerobäm aus: Yso spricht dyr Trechtein, dyr Got von Isryheel: I haan di mittn aus n Volk ausherzogn und zo n Fürstn von meinn Volk Isryheel gmacht.
8. I haan s Künigtuem yn de Dafeter entrissn und dir göbn. Du aber bist nit dös wie mein Knecht Dafet, der was meine Geboter hielt und mir aus gantzn Hertzn gfolgt und grad dös taat, was i habn gwill.
9. Du haast ys schlimmer tribn wie allsand vor deiner; du haast dyr anderne Götter zammgschuestert und mi dyrmit zo n Zorn tribn. I gilt bei dir ee nix meer.
10. Drum bring i Unglück über s Haus Jerobäm und rott allss Mannete dyrvon aus Isryheel aus. I feg s Haus Jerobäm wögghin mit Stumpf und Stil wie aynn Hauffen Gräffl, hinst däß nix meer daa ist dyrvon.
11. Wer von de Jerobämer in dyr Stat umkimmt, dönn frössnd d Hundd zamm; und wer eyn n Land drausst draufgeet, dönn fislnd d Vögl ab. Dyr Herr haat gsprochen!