10. Yn n Isryheel seine Augn warnd alttersschwach wordn; er saah niemer vil. Er zog yn n Joseff seine Sün zuehin, gabusst s und gumarmt s.
11. Aft gsait dyr Isryheel zo n Joseff: "Dös haet i niemer glaaubt, däß i di non iemaals saegh. Ietz aber haat myr dyr Herrgot sogar non deine Kinder seghn laassn."
12. Dyr Joseff naam s wider von n Vatern seiner Schooss abher, und sö warffend si mit n Gsicht auf n Bodm nider.
13. Dann naam dyr Joseff all Zween, önn Effreim mit seiner Zesmen, winsterhalb n Isryheel, und önn Mantzn mit seiner Winstern, zesmerhalb n Isryheel, und gweist s zo iem hin.
14. Dyr Isryheel gakreutzt seine Arm und glögt yn n Effreim sein Zesme auf s Haaupt, obwol yr dyr Jünger war, sein Winsterne aber yn n Mantzn, obwol yr dyr Eerstgeborne war.
15. Er gsögnt önn Joseff und spraach: "Der Got, vor dönn wo d Vätter gwandlnd, dyr Abryham, dyr Eisack aau, der Got, der wo mein Hirt gwösn ist mein Löbtyg lang hinst heut,