1. Dyr Joseff kunnt si vor de gantzn Leut, wo daa umydumstuenddnd, niemer zrugghaltn, und rief: "Aushin mit de Leut allsand!" Yso war von seinn Heiwisch niemdd meer daa, wie yr si yn seine Brüeder z dyrkennen gaab.
2. Er fieng so laut s Reern an, däß s de Güptn ghoernd und aau yn n Färgn sein Pflast.
3. Dyr Joseff gsait zo seine Brüeder: "I bin dyr Joseff. Also, dyr Päpp löbt non?" Yn seine Brüeder verschlueg s d Spraach; sö warnd alln dyrtatert.
4. Dyr Joseff gsait zo seine Brüeder: "Kemmtß diend ayn Weeng zueher!" Und wie s hingruckt warnd, gsait yr: "Dyr Joseff bin i, enker Brueder. Auf Güptn habtß mi dencht verkaaufft.