3. Daa schreibst aft dös gantze Gsötz aufhin, wennst umhinkimmst eyn dös Land, wo dyr Herr, dein Got, dir gibt, dort wo Höng und Milich fliessnd, wie s dyr Herr, dyr Got von deine Vätter, dir verhaissn haat.
4. Wenntß über n Jordn umhintrochen seitß, solltß die Stäin, wie i s gsait haan, auf n Berg Gärizim aufrichtn und mit Kalch weissn.
5. Dort sollst yn n Herrn, deinn Got, aynn Altter aus Stäin baun. Dönn Stain derffst aber nit haun.
6. Aus gantze Stäin baust yn n Herrn, deinn Got, dönn Altter und bringst drauf yn n Trechtein, deinn Got, Brandopfer dar.
7. Dort bringst aau Heilsopfer dar; iß s dort und bi froelich vor n Herrn, deinn Got!
8. Und auf d Stäin schreibst dös gantze Gsötz deuttlich zo n Lösn aufhin.
9. Dyr Mosen und de brenderischn Priester gsagnd zo n gantzn Isryheel: Bi staet und los, Isryheel: Gnaun heint bist du s Volk von n Herrn, deinn Got, wordn.
10. Du sollst auf d Stimm von n Trechtein, deinn Got, losn und seine Geboter und Vorschriftn haltn, wie i dyr s heint auferlög.
11. Eyn n nömlichnen Tag befalh dyr Mosen yn n Volk:
12. Die Stämm sollnd si eyn n Gärizim obn aufstölln und s Volk sögnen, wenntß über n Jordn ent seitß: d Simeuner, Brender, Judner, Isyhärer, Joseffer und Bengymeiner.
13. Und die sollnd eyn n Ebal obn önn Fluech spröchen: d Stämm Rub, Gäd, Äscher, Zebylon, Dänn und Näftl.
14. De Brender sollnd über dös gantze Isryheel überhinschrein: