21. Daa gapackend n de Pflister und staachend iem d Augn aus. Sö gweisnd n auf Gäzn abhin und glögnd n in Brontznkötnen. In n Gföngniss gmueß yr d Mül antreibn.
22. Aber schoen staet wuexnd iem d Haar, wo myn abgschnitn hiet, wider naach.
23. De Pflisterfürstn gversammlnd si zo aynn Freudnföst und gwollnd yn ienern Got Dägon ayn groosss Opfer darbringen, weil sö syr gsagnd: "Enddlich haat üns ünser Got ünsern Feind Säms eyn de Gwalt göbn."
24. Wie s Volk önn Sämsn saah, prisnd d Leut ienern Got und rieffend aus: "Ünser Got haat üns ünsern Feind Säms eyn d Hand göbn, dönn, der wo ünser Land verwüestt und so vil von de Ünsern dyrschlagn haat."
25. Wie s so guet drauf warnd, fiel ien ein: "Bringtß n halt her, önn Sämsn; ayn Gaudi mueß sein!" Und sö liessnd önn Sämsn aus n Gföngniss holn, däß yr ien önn Käsperl macht. Sö gstöllnd n zwischn d Säulnen einhin.
26. Dyr Säms afer gsait zo dönn Burschn, der wo n gweist: "Du, laaß mi aynmaal aus; i mechet grad gern aynmaal die Säulnen anglangen, wo dönn Templ tragnd, und mi ayn Weeng anhinlainen."
27. S Haus war voll mit Mannen- und Weiberleut; allsand Fürstn von de Pflister warnd daa, und eyn n Dach obn werdnd stuckerer dreutauset Mänder und Weiber gsitzt sein. Allsand haetnd gern aynmaal önn Sämsn als Käsperl gseghn.
28. Dyr Säms aber rief önn Trechtein an: "Herr und Got, denk doch an mi und gib myr grad non dös aine Maal dö Kraft, o Got, däß i mi non *ainmaal* röch an de Pflister für meine zwai Aign!"
29. Dann gapackt dyr Säms de zwo Mittersäulnen her, wo s gantze Haus truegnd, und gstemmt si ent und herent mit dyr winstern und zesmen Hand ein.