21. Roedd yr ARGLWYDD yn gynddeiriog pan glywodd hyn.Roedd fel tân yn llosgi yn erbyn pobl Jacob.Roedd wedi gwylltio'n lân gydag Israel,
22. am eu bod nhw heb drystio Duw,a chredu ei fod yn gallu achub.
23. Ond rhoddodd orchymyn i'r awyr uwch eu pennau,ac agorodd ddrysau'r nefoedd.
24. Glawiodd fanna iddyn nhw i'w fwyta;rhoddodd ŷd o'r nefoedd iddyn nhw!
25. Cafodd y bobl fwyta bara'r angylion!Roedd digonedd o fwyd i bawb.
26. Yna gwnaeth i wynt y dwyrain chwythu'n yr awyr,ac arweiniodd wynt y de drwy ei nerth.
27. Roedd hi'n glawio cig fel llwch,adar yn hedfan – cymaint â'r tywod ar lan y môr!
28. Gwnaeth iddyn nhw ddisgyn yng nghanol y gwersyll,o gwmpas y babell lle roedd e'i hun yn aros.
29. Felly cawson nhw fwy na digon i'w fwyta;rhoddodd iddyn nhw'r bwyd roedden nhw'n crefu amdano.
30. Ond cyn iddyn nhw orffen bwyta,pan oedd y bwyd yn dal yn eu cegau,
31. dyma Duw yn dangos mor ddig oedd e!Lladdodd y rhai cryfaf ohonyn nhw,a tharo i lawr rai ifanc Israel.
32. Ond hyd yn oed wedyn roedden nhw'n dal i bechu!Doedden nhw ddim yn credu yn ei allu rhyfeddol.
33. Yn sydyn roedd Duw wedi dod a'u dyddiau i ben;daeth y diwedd mewn trychineb annisgwyl.
34. Pan oedd Duw yn eu taro, dyma nhw'n ei geisio;roedden nhw'n troi'n ôl ato a hiraethu amdano.
35. Dyma nhw'n cofio mai Duw oedd eu Craigac mai'r Duw Goruchaf oedd wedi eu rhyddhau nhw.
36. Ond doedd eu geiriau'n ddim byd ond rhagrith;roedden nhw'n dweud celwydd.
37. Doedden nhw ddim wir o ddifrif;nac yn ffyddlon i'w hymrwymiad.
38. Ac eto, mae Duw mor drugarog!Roedd yn maddau iddyn nhw am fod mor wamal;wnaeth e ddim eu dinistrio nhw.Roedd yn ffrwyno ei deimladau dro ar ôl tro,yn lle arllwys ei ddicter ffyrnig arnyn nhw.
39. Roedd yn cofio mai pobl feidrol oedden nhw;chwa o wynt yn pasio heibio heb ddod yn ôl.