7. Y mae Seion, ein mam ni oll, yn llawn tristwch ac wedi ei llwyr ddarostwng; am hynny y dylid galaru'n ddwys.
8. Ond yn awr, a chennym ni oll reswm yn hyn i alaru a bod yn brudd a chennym ni oll reswm yn hyn i dristáu, dyma ti yn tristáu am un mab.
9. Gofyn i'r ddaear, ac fe ddywed hi wrthyt mai hi yw'r un a ddylai alaru, oherwydd y nifer mawr o bobl a enir arni hi.
10. Oddi wrthi hi y cafodd pawb oll eu dechreuad, ac y mae eraill eto i ddod; a dyma hwy i gyd bron yn cerdded i'w distryw, ac yn mynd yn llu i'w tranc.
11. Pwy, felly, a ddylai alaru fwyaf? Onid y ddaear, a gollodd liaws mor fawr, yn hytrach na thi, nad wyt yn galaru ond am un person?
12. Dichon y dywedi wrthyf, ‘Nid yw fy ngalarnad i yn debyg i alarnad y ddaear, oherwydd fe gollais i ffrwyth fy nghroth fy hun, a ddygais i'r byd mewn gwewyr ac yr esgorais arno â phoenau;
13. ond y mae'r ddaear yn gweithredu yn ôl ffordd y ddaear, a'r lliaws sy'n bresennol arni yn ymadael yn yr un modd ag y daethant.’ Fy ateb i yw hyn:
14. fel y bu i ti trwy boen roi genedigaeth, yn yr un modd y rhoes y ddaear o'r dechreuad ei ffrwyth, sef y ddynol ryw, i'w Chreawdwr.
15. Yn awr, felly, cadw dy ofid i ti dy hun, a dioddef yn wrol y trallodion a ddaeth arnat.