10. Oddi wrthi hi y cafodd pawb oll eu dechreuad, ac y mae eraill eto i ddod; a dyma hwy i gyd bron yn cerdded i'w distryw, ac yn mynd yn llu i'w tranc.
11. Pwy, felly, a ddylai alaru fwyaf? Onid y ddaear, a gollodd liaws mor fawr, yn hytrach na thi, nad wyt yn galaru ond am un person?
12. Dichon y dywedi wrthyf, ‘Nid yw fy ngalarnad i yn debyg i alarnad y ddaear, oherwydd fe gollais i ffrwyth fy nghroth fy hun, a ddygais i'r byd mewn gwewyr ac yr esgorais arno â phoenau;
13. ond y mae'r ddaear yn gweithredu yn ôl ffordd y ddaear, a'r lliaws sy'n bresennol arni yn ymadael yn yr un modd ag y daethant.’ Fy ateb i yw hyn:
14. fel y bu i ti trwy boen roi genedigaeth, yn yr un modd y rhoes y ddaear o'r dechreuad ei ffrwyth, sef y ddynol ryw, i'w Chreawdwr.
15. Yn awr, felly, cadw dy ofid i ti dy hun, a dioddef yn wrol y trallodion a ddaeth arnat.
16. Oherwydd os derbynni di fod dyfarniad Duw yn gyfiawn, ymhen amser fe gei dy fab yn ôl, a bydd iti glod ymhlith gwragedd.
17. Dos, felly, i'r ddinas at dy ŵr.”
18. “Na wnaf,” atebodd hithau, “nid af i mewn i'r ddinas, ond byddaf farw yma.”
19. Ond deliais ati i siarad â hi, fel hyn:
20. “Paid â chyflawni'r bwriad hwn,” meddwn, “ond cymer dy ddarbwyllo o achos trallodion Seion, ac ymgysura o achos adfyd Jerwsalem.
21. Oherwydd yr wyt yn gweld fel y mae ein cysegr wedi ei anghyfanheddu, ein hallor wedi ei dymchwel, a'n teml wedi ei dinistrio.
22. Y mae ein telyn dan draed, ein hemyn yn fud, a'n llawenydd wedi darfod; diffoddwyd golau ein canhwyllbren, cipiwyd ymaith arch ein cyfamod, halogwyd ein llestri sanctaidd, a dygwyd gwarth ar yr enw y'n gelwir wrtho; y mae ein pendefigion wedi dioddef amarch, ein hoffeiriaid wedi eu llosgi, ein Lefiaid wedi ymadael mewn caethiwed, ein morynion wedi eu halogi a'n gwragedd wedi eu treisio, ein gwŷr cyfiawn wedi eu dwyn ymaith, ein plant wedi eu gadael, ein gwŷr ifainc wedi eu gwneud yn gaethweision, a'n dewrion wedi eu gwneud yn ddirym.
23. A gwaeth na dim yw'r hyn a ddigwyddodd i sêl gogoniant Seion, oherwydd bellach y mae wedi ei difreinio o'i gogoniant, a'i throsglwyddo i ddwylo'r rhai sydd yn ein casáu.
24. Tithau, felly, bwrw ymaith dy fawr dristwch, a rho o'r neilltu dy lu trallodion, er mwyn i'r Duw nerthol ddangos ei ffafr iti, ac i'r Goruchaf roi iti lonyddwch a gorffwys oddi wrth dy drafferthion.”
25. Yna'n sydyn hollol, wrth imi siarad â hi, dyma'i hwyneb yn fflachio a'i gwedd yn melltennu, fel y dychrynais rhagddi a'm holi fy hun beth oedd hyn.
26. Ac yn sydyn dyma hi'n gollwng gwaedd groch a brawychus, nes i'r ddaear grynu gan y sŵn.
27. Edrychais i fyny, ac nid y wraig a welwn mwyach, ond dinas yn cael ei hadeiladu ar sylfeini mawrion. Cefais fraw, a gwaeddais â llais uchel fel hyn: