14. Apan miingon ang katawhan sa Jerusalem, “Gisalikway na kami sa Ginoo. Gikalimtan na niya kami.”
15. Apan mitubag ang Ginoo, “Makalimot ba ang usa ka inahan sa iyang anak nga masuso? Dili ba niya kaloy-an ang bata nga iyang gipanganak? Bisan malimot siya, ako dili gayod malimot kaninyo!
16. “O Jerusalem, dili ko gayod ikaw kalimtan. Gisulat ko ang imong ngalan sa akong mga palad. Gihunahuna ko kanunay nga pabarogon ko pag-usab ang imong mga paril.
17. Hapit na moabot ang mopabarog kanimo pag-usab, ug ang mga naglaglag kanimo mobiya na kanimo.
18. Tan-awa ang imong palibot; ang imong katawhan nagatigom na ug nagaduol kanimo. Ako, ang buhi nga Ginoo, manumpa nga ipasigarbo mo sila sama sa pagpasigarbo sa babayeng kaslonon sa mga alahas nga iyang gisul-ob.
19. Nalaglag ka ug nahimong awaaw. Apan karon, ang imong yuta halos dili na paigo nga puy-an sa imong katawhan. Ug kadtong mga naglaglag kanimo mahilayo na.