3. Mangagiw ang mga tawo kon makadungog sa imong tingog nga nagadahunog. Kon motindog ka sa pagsilot, magkatibulaag ang mga nasod.
4. Kuhaon ang ilang mga kabtangan; mahisama sila sa tanom nga giataki ug dulon.
5. Ang Ginoo labaw sa tanan! Ug nagapuyo siya sa langit. Patunhayon niya ang hustisya ug katarong sa Jerusalem.
6. Siya ang patukoranan sa inyong panahon. Kanunay kamo niyang luwason ug hatagan ug kaalam ug kahibalo. Ang pagtahod sa Ginoo mao ang inyong bililhon nga bahandi.
7. Tan-awa! Ang inyong maisog nga mga tawo nagapangayo ug tabang diha sa mga karsada. Nagahilak ang inyong embahador nga nagtinguha sa pagpatunhay sa kalinaw.
8. Wala nay moagi sa mga karsada; wala nay mga tawo nga magsuroy-suroy diha. Gilapas na ang kasabotan ug gipakawalay-bili na ang mga saksi niini. Wala nay tawo nga gitahod.
9. Alaot ang yuta sa Israel. Nangalaya ang kakahoyan sa Lebanon, ug naulawan kini. Nahisama sa kamingawan ang kapatagan sa Sharon. Nangatagak ang mga dahon sa mga kahoy sa Bashan ug Carmel.
10. Miingon ang Ginoo, “Mao na kini ang panahon nga molihok ako, ug pasidunggan ako sa mga tawo.
11. Kamo nga mga taga-Asiria, walay kapuslanan ang inyong mga giplano ug gihimo. Ang inyong kasuko sama sa nagdilaab nga kalayo nga mao ray molaglag kaninyo.
12. Masunog kamo hangtod mahisama kamo sa apog. Mahisama kamo sa tunokon nga tanom nga gipamutol ug gisunog.
13. Kamong mga kanasoran sa layo ug sa duol, sabta ninyo ang akong mga gihimo ug ilha ninyo ang akong pagkagamhanan.”
14. Nangurog sa kahadlok ang mga makasasala sa Jerusalem. Moingon sila, “Ang Dios sama sa nagadilaab nga kalayo nga dili mapalong. Kinsa man kanato ang makapuyo atubangan sa presensya sa Dios?”