2. “Tawo, pasidan-i ang hari sa Ehipto:Nagtuo ka nga ikaw daw liyonatubangan sa ubang kanasoranapan sama ka sa buaya sa katubigan.Motunga ka sa imong mga subaug gikutaw mo ang tubig niinisa imong mga tiil ug nalubog kini.
3. Pukoton ko ikaw pinaagi sa daghang katawhanug bitaron ka nila.
4. Ilabay ko ikaw sa yuta, ngadto sa kapataganug busgon ko sa imong unod ang tanang mga langgam ug mga mananap.
5. Ikatag ko ang imong kaunoran diha sa kabukiranug pun-on ko sa imong patayng lawas ang kawalogan.
6. Humdon ko sa dinagaydaysa imong dugo ang kapatagan ug kabukiran,ug ang mga katubigan matina sa imong dugo.
7. Sa dihang laglagon ko na ikaw,tabonan ko ang langitug kuhaan ko ang kabituonan sa ilang kahayag.Tabonan ko sa panganod ang adlawug dili ko padan-agon ang bulan.
8. Ang tanang naghatag ug kahayag sa langit,pangitngiton ko tungod kanimoaron sanapan sa kangitngit ang tibuok mong yuta,”nag-ingon ang Ginoong Dios.
9. “Mangahadlok ang kanasoran sa dihang ipabihag ko ikaw ngadto sa laing mga nasod—mga nasod nga wala mo mailhi.
10. Lisangon ko ang ubang katawhan sa mahitabo kanimo ug mangurog sa kahadlok ang ilang mga hari tungod kanimo inigbakyaw ko sa akong espada diha sa ilang atubangan. Mangurog sila sa kahadlok sa mahitabo kanila inig-abot na sa adlaw sa imong pagkapukan.”
11. Nag-ingon ang Ginoong Dios, “Mahiagom ka gayod sa espada sa hari sa Babilonia.
12. Pamatyon ko ang daghan mong ginsakopan pinaagi sa espada sa mga tawong gamhanan—mga tawong dili hitupngan sa kabangis. Wagtangon nila ang imong garbo, O Ehipto, ug mangamatay ang tanan nimong katawhan.