10. Gipasalamatan ni David ang Ginoo atubangan sa katawhan ug miingon siya, “O Ginoo, Dios ni Jacob nga among amahan, dalaygon ka sa walay kataposan.
11. Imo, O Ginoo, ang pagkahalangdon, ang gahom, ang himaya, ang kadaogan ug imo ang tanan nga anaa sa langit ug sa yuta ingon man ang gingharian ug labaw ikaw sa tanan.
12. Gikan kanimo ang bahandi ug dungog, hari ka sa tanan ug anaa kanimo ang tanang gahom ug kusog ug makahatag kag gahom ug kusog sa tanan.
13. Karon, nagpasalamat kami kanimo, O among Dios ug gidayeg namo ang mahimayaon mong ngalan.
14. “Apan ako ug ang akong katawhan wala gayoy ikahatag kanimo tungod kay gikan man kanimo ang tanang butang ug nag-uli lamang kami sa butang nga imo ra usab.
15. Mga dumuduong lamang kami sa imong atubangan sama sa among katigulangan. Ang kinabuhi namo dinhi sa yuta sama sa anino nga lumalabay lamang.
16. O Ginoo nga among Dios, kining daghang butang nga giandam namo aron magamit pagtukod sa imong Templo alang sa balaan mong ngalan naggikan kanimo ug imo kining tanan.
17. Nasayod ako, Dios ko, nga ikaw nagsusi sa kasingkasing sa tawo ug nga gikahimut-an mo kadtong nagbuhat sa matarong. Uban sa putli nga kasingkasing gihalad ko kining tanan ug gikalipay ko nga nakita ang imong katawhan nga ania karon ug nga sa kinasingkasing ug uban sa kalipay mihatag sa ilang mga halad kanimo.
18. O Ginoo nga Dios, ang Dios ni Abraham, ni Isaac ug ni Jacob nga among mga katigulangan, himoa nga magpabilin ang maong tinguha diha sa kasingkasing sa imong katawhan ug tabangi sila sa paghigugma kanimo.
19. Ug tabangi ang akong anak nga si Solomon sa pagtuman sa imong mga sugo, gimbut-an ug mga tulomanon ug tukoron niya ang Templo nga akong gipangandaman.”