17. totdat ek in die heiligdomme van God ingegaan en op hulle einde gelet het.
18. Waarlik, U stel hulle op gladde plekke; U laat hulle in puin val.
19. Hoe word hulle in ’n oomblik ’n voorwerp van verbasing, vergaan hulle, raak hulle tot niet deur verskrikkinge!
20. Soos ’n droom nadat ’n mens wakker word, o Here, so verag U, as U opwaak, hulle beeld!
21. Toe my hart bitter gestemd en ek in my niere geprikkel was,
22. toe was ék dom en het niks geweet nie; ek was ’n dier by U.
23. Nogtans is ek altyddeur by U; U het my regterhand gevat.
24. U sal my lei deur u raad en my daarna in heerlikheid opneem.
25. Wie het ek buiten U in die hemel? Buiten U begeer ek ook niks op die aarde nie.
26. Al beswyk my vlees en my hart — God is die rots van my hart en my deel tot in ewigheid.
27. Want kyk, die wat hulle ver van U af hou, vergaan; U roei almal uit wat van U afhoereer.
28. Maar wat my aangaan, dit is vir my goed om naby God te wees; in die Here Here het ek my toevlug gestel, om al u werke te vertel.