16. Die vlerk van die volstruis klap vrolik. Is dit ’n sagaardige vleuel en veer?
17. Want sy laat haar eiers op die grond lê en hou hulle warm op die grond;
18. en vergeet dat ’n voet dit kan stukkend druk en die wilde diere van die veld dit kan vertrap.
19. Hard behandel sy haar kleintjies asof dit nie hare is nie; is haar moeite tevergeefs — sy is nie bekommerd nie.
20. Want God het haar die wysheid ontsê en haar geen deel gegee aan die verstand nie.
21. Wanneer sy haarself in die hoogte klap, lag sy oor die perd en sy ruiter.
22. Gee jy aan die perd sterkte? Beklee jy sy nek met maanhare?
23. Laat jy hom spring soos die sprinkaan? Sy trotse gesnuif is ’n verskrikking.
24. Hy grawe in die laagte en is vrolik in sy krag; hy trek uit, die stryd tegemoet.
25. Hy lag oor die vrees en word nie verskrik nie en draai nie om vir die swaard nie.
26. Op hom rammel die pylkoker, die flikkerende spies en lans.
27. Onstuimig en wild verslind hy die grond en staan nie stil as die basuin klink nie.
28. By elke basuinstoot sê hy: Heag! En van ver ruik hy die oorlog, die donderroep van die leërowerstes en die oorlogsgeskreeu.
29. Sweef die valk opwaarts deur jou verstand en sprei sy vlerke uit na die suide toe?