18. Gou dryf hul voort op die oppervlakte van die water; hulle stuk grond word vervloek in die land; hulle begeef hul nie meer op pad na die wingerde nie.
19. Droogte, ook hitte, roof die sneeuwater weg — so die doderyk die wat gesondig het.
20. Die moederskoot vergeet hom; die wurms eet smaaklik aan hom; aan hom word nie meer gedink nie: so word dan die onreg gebreek soos ’n stuk hout —
21. hy wat die onvrugbare plunder wat nie baar nie, en aan die weduwee geen weldaad bewys nie.
22. Tog laat Hy deur sy krag die magtiges lank lewe; hy wat al van sy lewe nie seker was nie, staan weer op.
23. God gee hom veiligheid, en hy steun daarop; en sy oë is op hulle weë.
24. Hulle het hul verhef — ’n kort rukkie, dan is hulle daar nie meer nie; en hulle word verneder; soos almal sterwe hulle; en soos die boonste van ’n halm word hulle afgesny.
25. En is dit nou nie so nie, wie sal my van ’n leuen beskuldig en my rede tot niet maak?